Bevallingsfotografie Luka van Limburg
“Wil jij mijn bevalling fotograferen?”
Ik weet die vraag van Eva nog goed. Er gaat dan van alles door je hoofd. Ja, nee, ja. Natuurlijk ja!!! Dus de uitgerekende datum, 22 februari, werd in de agenda gezet, en de weekjes er voor en er na werd niet veel gepland. Maar manlief ging met zoon op wintersport de week van de uitgerekende datum. Oppas opties werden extra ingeschakeld, tassen werden klaargezet, ook extra logeer tas voor Noan die bij mij thuis bleef.
Maar de uitgerekende datum gingen we voorbij en man en zoon kwamen terug van wintersport, maar er was nog geen baby. Tot ik 1 maart een appje kreeg van Eva “Goedemorgen! Hele nacht een soort kramp” (voor)weeën…. Yes, showtime! Remco thuis, dus die kon zich met de kinderen redden, geen stress daarom. Goed gepland dus eigenlijk 😉
We spraken af via de app contact te houden, Eva dacht wel dat het nog wel even zou kunnen duren. Om half 3 die middag vroeg ik een update. Eigenlijk nog beetje hetzelfde en we spraken af dat ik na het eten die kant op zou gaan. Ik geloof dat ik expres wat eerder ging eten, ik was wel klaar om naar ze toe te gaan, want ik was behoorlijk zenuwachtig van de spanning. Bij aankomst zat Eva op een stoel een wee weg te zuchten. Emiel op de bank er vlak bij. Een rustig tafereel. Ik maakte de eerste foto’s. De zenuwachtigheid ging weg. De uurtjes tikten weg, wandelend door de kamer, later onder de douche, op bed… Het duurde en duurde, tot ook de verloskundige besloot om naar het ziekenhuis te gaan. Ze wilden dat ik reed, daar gingen we, om 3.30 uur in de nacht naar Hoogeveen, met een puffende Eva naast mij, een knikkebollende Emiel achter in. Ook in het ziekenhuis zette het niet door en er werd besloten om voor een keizersnede te gaan.
Nog steeds kan ik balen dat ik niet mee mocht de OK in, maar mijn rol als fotografe die ook vriendin is of vriendin met camera was niet helemaal duidelijk, dus mijn camera ging mee en ik bleef wachten. Na een poosje kreeg ik door dat alles goed was gegaan en toen kwam er ook een appje van Emiel dat ik wel naar de verkoeverkamer mocht komen… EN EN EN, dat hun zoontje was geboren.
Wat? Een jongentje? Wauw, ik dacht echt dat het een meisje zou zijn. Ik werd naar het prille gezin gebracht en ging verder met het fotograferen van de eerste momenten van het papa en mama zijn. Daar was hij dan, Luka. Wat een prachtig mannetje. En wat fijn dat het lange wachten is afgelopen. Na een tijdje mochten ze naar een eigen kamer. De eerste kleertjes, de eerste knuffels en kusjes. Opa en twee oma’s kwamen hun kleinzoon bewonderen. Wat heerlijk om dit geluk mee te mogen maken van zo dichtbij. Met de ouders van Eva reed ik weer terug naar Meppel om mijn eigen auto te pakken en naar huis te rijden. Met een aantal fotokaartjes vol aan;herinneringen!
No Comments